Hall’ın 1812 de yaptığı bir sunumun, 3 yıl sonra belgenen hali (1815), kumaş, yünler ve bazı ağırlıklar ile yapılan ilk modelleme denemesi olup kıvrımlama mekanizmasının öğrenilmesi amaçlanıyordu. Daha sonra Favre (1878), Daubre (1879) ve Schardt (1884), kıvrım ve kırıkları fiziksel modellemeye çalıştı. Cadell (1888) ve Willis (1893) ise fiziksel modellemenin ilk sistematik çalışmasını gerçekleştirdiler. Mead (1920), Link (1930), Cloos (1928 ), Hubbert (1951), Ramberg (1955), Oertel (1962) analog modellemenin gelişmesine önemli katkılar yaptılar ki Ramberg, yerçekiminin tektonik süreçlerdeki önemini vurguladı. 1960-1980 arasında diapir ve benzeri yapılar üzerine araştırmaların sayısı arttı ve Jackson (1995), bunları derledi. 1985 lerden sonraki dönemde fiziksel modelleme sürecinde sayısal veri elde etme çalışmaları başladı ve böylece kalitatif bir dönemden kantitatif bir döneme geçildi (McClay vd 1987, Mulugeta vd 1987). Bu dönemde Dixon vd. (1985) ve Weijermars (1986), pasif kareleme yöntemiyle malzemenin deformasyonunu ölçme denemelerini başlattılar. Mandle (1988) ve Coletta vd. (1991), analog modelleri analiz etmek için bilgisayarlı x-ray tomografiyi kullanmayı başlattılar. Koyi (1997) ve Koyi vd. (2001), analog modellemenin tarihçesini ve ana hatlarını derleyerek tekniğin potansiyellerinden ve yaklaşımlarından ayrıntılı olarak söz etti.